Erelid Harrie de Koning overleden

Op zondagmorgen 16 juli is, na een kort ziekbed, toch nog onverwacht, Harrie de Koning overleden.
Harrie is geboren op 8 december 1935 en is dus ruim 80 jaar geworden.

Harrie was één van de leden die vanaf de oprichting van vv Boskant, we schrijven dan november 1949, lid was van onze club. Met een leeftijd van net geen 14 was hij daarmee een van de jongste leden van de vereniging. Heel veel jeugdleden had de vereniging in de beginjaren niet, niet voldoende voor competitievoetbal in ieder geval, zodat het tot z’n 16e voornamelijk trainen was. En …….. werken voor de club! Z’n eerste bijdrage daarin was het wekelijks ophalen van de contributie (25 cent voor de senioren en 10 cent voor de jeugd). Harrie kon wel een aardig potje voetballen zodat hij op z’n 16e al in het 2e team werd opgesteld. Het eerste succes kwam er al vlug want in het seizoen ’52-’53 werd hij met het 2e kampioen. Vanaf ’54 speelde Harrie in Boskant 1. Lichamelijke ongemakken maakten dat hij op 30-jarige leeftijd al een stapje terugdeed; hij voetbalde eerst nog een aantal jaren bij de lagere teams en later nog bij de veteranen.

 Zijn inbreng bij de vereniging lag voor Harrie op een geheel ander vlak. Hij heeft jaren deel uitgemaakt van het hoofdbestuur. In totaal liefst 33 jaar, van 1960 tot medio 1997, met een korte onderbreking van ’66 tot ’71. Maar ook in die tussenperiode voerde Harrie vaak nog klusjes uit die bij andere bestuursleden bleven liggen!

Harrie was niet iemand die in het dagelijks bestuur wilde zitten, maar voor al het overige was hij op alle plekken inzetbaar voor de club. Hij verrichtte allerlei hand- en spandiensten, zoals de organisatie van de kaartjesverkoop bij de kassa en de lootjes voor de “wedstrijdbal” zoals we dat tegenwoordig noemen, hij haalde contributie op, deed fanatiek mee aan de donateursactie, startte de biljartcompetitie in de kantine en was samen met Ad van Hastenberg degene die het familievoetbaltoernooi organiseerde. Verder verzorgde hij jarenlang de contacten met de scheidsrechters, bracht samen met Ria de clubbladen rond, enz. enz. ……. enz.

Toen Harrie in 1997 stopte met z’n werkzaamheden in het hoofdbestuur werd hij met algehele stemmen benoemd tot erelid van v.v. Boskant.

Heel dikwijls kom je de naam van Harrie in de periode daarna niet meer tegen bij de wat officiëlere activiteiten van de vereniging. Maar nog wel steeds op zondag en meer nog, op de donderdagavond, de clubavond van v.v. Boskant. Voor hem was de donderdagavond ‘heilig’ en als hij ook maar enigszins kon was hij present. Daar had hij een vaste stek met leeftijdsgenoten aan de ‘Stammtisch’. Harrie bleef actief, met name bij het jaarlijkse biljarten was hij niet alleen speler, maar ook teller en ‘schrijver’.

Maar eigenlijk was dat maar allemaal “bijzaak”.
De ‘Stammtisch’ gaat de boeken in als een plek waar de sociale contacten worden aangescherpt. En beste lezers, jullie begrijpen het al, Harrie was aan tafel niet alleen de oudste, maar ook degene met een goed geheugen die de anderen dus alles kon vertellen (‘wijsmaken’ zei hij soms) over zaken die in het verleden hadden gelopen. En …. Harrie was iemand met humor, zodat hij niet gemakkelijk in de rede werd gevallen als hij het woord had.

 Zoals de meesten zullen weten, was Harrie hartpatiënt. En niet zomaar een. Op 49-jarige leeftijd kreeg hij een eerste hartstilstand waarna hij, na herstel, bij Philips met een speciale regeling al op jonge leeftijd met pensioen kon. Daarna zouden er nog 5 volgen. Het zal je maar overkomen! Als Harrie weer voldoende hersteld was en op de donderdagavond aanschoof, was z’n “wederopstanding” vanzelfsprekend ook één van de gespreksonderwerpen. Harrie zelf deed er altijd luchtig over en wist met veel humor aan te geven hoe het allemaal gelopen was. “Ik heb dor boven unnen hille tijd staon wachte, zei hij dan, “mèr ze dinne niet open. Dus ben ik maar wir gegaon!” Of: “ze konne me nog niet gebruike, alles waar bezet”.

Maar Harrie, deze keer ben je niet meer teruggekomen. Hoe de ontvangst daarboven deze keer was, kun je ons helaas niet meer vertellen. Ook deze keer hadden we graag jouw verhaal daarover willen aanhoren!

We zullen je gaan missen. De vaste stek aan de ‘Stammtisch’, het glas rode wijn (of inne meer!).
We zullen het moeten doen met de herinneringen; vele mooie herinneringen.

 Harrie, namens vv Boskant en ook namens je Stammtisch-makkers bedankt vur de mooie tijd!